Pałac Sitno - Przystań w Krainie Szachownic

Pałac Sitno - Przystań w Krainie Szachownic - idealne miejsce na chrzciny, komunie i inne imprezy okolicznościowe

Historia i właściciele

Sitno po raz pierwszy wzmiankowane było w dokumentach pisanych w 1337 roku. Należało wówczas do Bethke von Rosenthal. W XIV i XV wieku wieś Sitno była częścią pobliskiego Derczewa, będącego własnością braci Henninga i Dietricha von Brederlow. W 1608 roku majątek przeszedł na własność rodu von Burgsdorff. Członkowie tego rodu byli komturami Zakonu Joanitów. Jednym z właścicieli z tego rodu był Konrad (Curt) von Burgsdorff (1489-1551), żonaty z Anną von Pfuel (1508-1547). Konrad uchodzi za właściwego twórcę armii brandenbursko-pruskiej. Z Anną miał syna Christopha (1532-1590). Ten z kolei ożenił się z Anną von Sydow (zm. 1625). Z ich małżeństwa pochodził Alexander Magnus von Burgsdorff (1567-1620). W 1592 roku Alexander poślubił Catharinę von Röbel, z którą miał pięcioro dzieci: Alexandra Magnusa (zm. 1632), Anne Hedwig (ur. 1621, żonę Wernera von der Schulenburg), Conrada (1595-1652, żonatego z Anną Elisabeth von Löben), Margarethe Catharinę (zm. 1654, żonę Ludwiga von Kanitz) oraz Georga Ehrenreicha (1603-1656), który odziedziczył pobliskie Sitno i w 1633 roku ożenił się z Hedwig von der Osten (1613-1676).

W drugiej połowie XVIII wieku majątek przeszedł w ręce rodu von Enckevorth. Gustav Heinrich von Enckervorth (1726-1807) nabył go w latach 1765-66 od Carla Gottloba von Burgsdorff (1708-1766). Gustav Heinrich zmarł w Sitnie. Następnie, do 1828 roku, posiadłość znajdowała się w rękach Magnusa von Quillfeld, liczył wtedy 1500 hektarów.

W latach dwudziestych XX wieku majątek kupił Emil Plauman.

Architektura

Zespół pałacowo parkowy Sitno (niem.Hohenziethen) to przykład całościowo zachowanej okazałej rezydencji szlacheckiej o siedemnastowiecznej metryce oraz pierwotnej barokowej kompozycji przestrzennej. W zniesiona na wzór siedemnastowiecznych rezydencji z terenu Brandenburgii i Nowej Marchii. Obiekty te charakteryzowały się prostym wydłużonym planem, dwukondygnacyjną masywną bryłą, wysokim (dziewięciometrowym) czterospadowym dachem, typu polskiego. W pałacu w Sitnie zachował się pierwotny dwutraktowy układ sal na parterze, reprezentacyjna dębowa klatka schodowa, oryginalna stolarka okienna i drzwiowa.

Według niemieckich historyków pałac wzniesiono na przełomie XVI i XVII wieku, kiedy zamieszkiwał tu możny ród von Burgsdorff. W XVIII wieku kiedy właścicielami była rodzina von Enckevort, zlecono m.in. przeprojektowanie parku przypałacowego (autorek projektu był von Swenson), którego kompozycja oparta była na reprezentacyjnej części między pałacem, a kościołem oraz części krajobrazowej założonej po obu stronach potoku.

W XVIII wieku rodzina von Enckevort zleciła m.in. przeprojektowanie parku przypałacowego (autorek projektu był von Swenson), którego kompozycja oparta była na reprezentacyjnej części między pałacem, a kościołem oraz części krajobrazowej założonej po obu stronach potoku.

W latach dwudziestych XX wieku ówczesny właściciel Emil Plauman przeprowadził kompleksowy remont pałacu oraz rozbudował część gospodarczą.

Historia pałacu po 1945 roku

Po wojnie majątek upaństwowiono. W budynku pałacu, obok funkcji biurowo-mieszkalnej działał prężnie dom kultury. Odbywały się tu warsztaty i wystawy, we współpracy z ośrodkami kultury ze Szczecina i Gorzowa. Pałac pełnił również rolę ośrodka szkoleniowo-wypoczynkowego Akademii Rolniczej w Szczecinie. Po likwidacji PGR-u od 1994 roku stał opuszczony i stopniowo ulegał degradacji. W 2007 roku został kupiony od ANR przez osobę prywatną.

Podjęte w 2009 roku prace remontowe mają na celu zachowanie oryginalnej substancji zabytku oraz stworzenie w nim przestrzeni zarówno dla organizacji komercyjnych imprez i przyjęć okolicznościowych jak i centrum wydarzeń związanych z promocją kultury i sztuki oraz dziedzictwa kulturowego i przyrodniczego Pojezierza Myśliborskiego.